Categorie: Handicap

Vanmiddag belde dan eindelijk mijn revalidatiearts om het rapport te bespreken dat opgesteld was naar aanleiding van het looponderzoek. Dat looponderzoek was weer het gevolg van een lelijke valpartij in september. Als gevolg van mijn lichamelijke handicap heb ik moeite mijn rechtervoet op te tillen. Afwikkelen gaat ook niet soepel. Omdat het al de tweede valpartij in korte tijd was – na september ben ik overigens niet meer gevallen, afkloppen – vond ik dat er maar eens goed naar moest worden gekeken.

En dat is gebeurd en vanmiddag hebben we de conclusies en aanbevelingen besproken. Het doel was tweeledig: voorkomen dat ik vaker val en overbelasting van mijn rechterknie voorkomen. Die komt regelmatig niet al te zachtzinnig met de grond in aanraking en omdat ik veel wandel was ik bang dat dat op den duur tot slijtage aan de knie kan leiden.

Uit het onderzoek kwamen een aantal dingen naar voren. Mijn enkel zit wat vast maar dat zou het lopen niet echt hinderen. Daarnaast had ik voldoende kracht in been en voet, iets wat me met al mijn wandelen niet echt verbaasde. Wel bleek dat ik moeite heb mijn rechterknie te buigen en dat ik de klittenband van mijn rechterschoen niet strak genoeg sluit. Gevolg van die twee dingen is weer dat ik meer moeite heb om met mijn rechterbeen een volledige zwaai te maken. Er was een Engelse term maar die lees ik wel wanneer het rapport bij de post zit.

De oplossing

Het komt er op neer dat dit alles alles ervoor zorgt dat mijn rechtervoet te laag boven de grond blijft hangen. Dat brengt weer het risico met zich mee dat ik struikel over obstakels. De mogelijke oplossing was vierledig:

1. De (klittenbanden van de) rechterschoen vaster aan proberen te trekken zodat die niet te los aan de voet zit en dus minder gauw ergens aan kan blijven haken.
2. Fysiotherapieoefeningen gericht op goed lopen met het optillen van het been als speerpunt.
3. De linkerschoen iets hoger maken dan de rechter zodat ik met rechts makkelijker kan lopen zonder obstakels tegen te komen. Dit kan zonder het gevoel te krijgen scheef te lopen.
4. Botuline in mijn rechterbovenbeen. Dat zou ervoor moeten zorgen dat ik mijn knie makkelijker kan buigen wat er weer voor zorgt dat ik makkelijker kan lopen.

Ik ben heel benieuwd wat dit gaat brengen. Vooral die botuline maakt nieuwsgierig want daar heb ik in mijn arm al heel positieve ervaringen mee. Maar ik mag nog even geduld hebben. En voor mijn arm dus ook. We houden gewoon de hoeveelheid van de vorige keer aan alleen is dat nu al ruim een jaar geleden en dus is mijn arm nu behoorlijk stijf. Gelukkig ken ik wat ontspanningsoefeningen. Die doe ik nu een aantal keer per dag en dat helpt.

Nu ik twee dagen bezig ben met fysio oefeningen merk ik dat er spanning uitkomt. Logisch, want het gaat er bij de oefeningen juist om de spanning in mijn rechterarm en -hand te verminderen. Dit lukt gelukkig ook maar het blijft wennen om zodra ik aan een ontspanningsoefening begin de spanning rechts wegtrekt maar in mijn linkerarm trekt. Die linkerarm en -hand gebruik ik om rechts te ontspannen omdat ik mijn rechterarm en hand nauwelijks kan benutten. Eigenlijk kan ik er alleen maar mee klemmen omdat ik dan gebruik kan maken van mijn spasmes.

Ik heb een gedeeltelijke halfzijdige verlamming rechts, vanaf mijn geboorte. Als klein kind noemde ik mijn rechterhand mijn ‘andere hand’. Als gevolg van mijn handicap heb ik ook niet het meest leesbare handschrift. Ik ben dan ook blij dat het met aanpassingen mogelijk was een éénhandig typediploma te halen. Al met al heb ik dan ook gelukkig niet zo heel veel hinder van mijn handicap maar toch heb ik er meer last van dan voorheen. Of last, ik ben er aan gewend, maar als ik oude foto’s terugkijk zie ik wel dat mijn rechterarm daarop veel meer ontspannen is dan tegenwoordig.

Of dat nu komt doordat ik jaren geleden gestopt ben met fysiotherapie, of dat ik sinds ik botox gebruik ook niet meer zwem in extra verwarmd water, of doordat ik (te) zuinig ben met botox, ik weet het niet maar ik zie wel een aantal uitdagingen. Door het sterke spasme in mijn rechterarm heb ik bijvoorbeeld om truien goed recht te trekken of om jassen zo aan te doen dat ik de knopen makkelijk dicht kan krijgen. Ik heb soms de grootste moeite om mijn rechterarm voldoende te ontspannen zodat de mouw makkelijk over mijn jas schiet. Nu weet ik wel dat dit straks allemaal aanzienlijk zal verbeteren met botox maar nu ik er al een tijdje over nadenk, kom ik tot de conclusie dat het niet verkeerd zou zijn om nog eens te kijken wat ik nog uit mijn arm kan halen. Het hoeven natuurlijk geen wonderen te zijn, maar gemakkelijker mijn kleren aan te trekken, zonder dat ze eigenlijk scheef zitten, lijkt me wel prettig. En misschien ook een hele uitdaging.

~~~

Afbeelding van Kerstin Herrmann via Pixabay

Een van de nadelen die ik heb nu ik wacht op een afspraak met mijn revalidatiearts is dat ik nu al flink later ben met de botox in mijn rechterarm dan gewoonlijk. Botox ken je vast tegen de rimpels maar het is gewoon een spierverslapper die oorspronkelijk ingezet werd tegen spasmes. Bij spasmes heb je last van spierspanningen en door nu botox te spuiten in de spieren die voor die spanningen zorgen, heb je minder last van spasmes. Op die manier gebruik ik al een kleine tien jaar botox voor mijn rechterarm en dat werkt prima.

Omdat ik in september een keer flink ben gevallen, besloot ik contact op te nemen met mijn revalidatiearts. Ik heb door mijn handicap namelijk moeite mijn rechtervoet goed op te tillen. Daar kon iets aan gedaan worden met een beugel of veer hoorde ik toen ik ook over botox voor mijn arm hoorde.

En nu bleek dus ook dat botox ook voor mijn been een optie was. Maar dat moest onderzocht worden en als driemaal scheepsrecht is, kan de uitslag over twee weken besproken worden. En dan moet de botox nog ingepland worden. En weet ik ook pas wanneer mijn arm weer aan de beurt is. Mijn revalidatiearts zei dat ze arm en been het liefste in één keer behandelden en ik had daar geen bezwaar tegen, zo met corona. Alleen had ik geen idee dat het zo lang zou duren. Normaal laat ik in november of begin december de botoxinjecties zetten zodat ik er in de winter weer tegenaan kan en mijn arm soepel is voor de echte kou.

Dit jaar loopt het dus anders

En omdat het anders loopt, moet ik ook mijn oude hulpmiddel van stal halen: fysio oefeningen. Die bestaan simpelweg uit de handen in een bidgreep nemen en de armen vervolgens lichtjes strekken. Op het moment dat de arm zich begint te ontspannen kan ik mijn armen verder strekken. Naar voren, naar boven of naar beneden. En dan een minuut of tien. Die oefening wilde ik dus al een week of zes elke dag een paar keer doen. Maar dacht je dat dat lukte? Ik kon me er maar niet toe zetten.

Tot vandaag. Ik heb nu twee keer tien minuten geoefend en ik merk het al meteen. Wat ik nu bedacht heb is een techniek die in alle boeken staat die ik over gewoontes heb gelezen: gewoontes stapelen. Ik heb vanmiddag bedacht dat ik voortaan na iedere maaltijd vijf à tien minuten oefen. En als ik uit de kou van het wandelen kom.

Ik hoop dat het blijft werken. Ik meen vandaag al verschil te voelen.

Kerstavond. Maar dan zonder vrienden en zonder nachtmis. Dat laatste vind ik eerlijk gezegd minder erg. We gingen al die jaren meer omdat een vriend van me koren op keyboard begeleidt. En na afloop Brabantse worstenbroodjes. Lekker.

De afgelopen twee jaar was er toch al het een en ander veranderd. Ik ging niet meer ter communie. Niet uit principe maar omdat ik in 2017 de kerstnacht bij de weekendpost van de huisarts in het ziekenhuis in Helmond belandde, alwaar mij twee hechtingen werden aangemeten.

Dat zat zo. Gewoontegetrouw gingen we allemaal op voor het lichaam van Christus. Dat kreeg ik uitgereikt door de pastoor of een acoliet, dat heb ik uiteraard niet onthouden. Toen we terugliepen ging het nogal mis. Er waren wat mensen blijven zitten en of we daarom nu een rij achter ons bankje inliepen om vanuit de middenpad in onze rij uit te komen of dat het zelfs al misging op weg naar de hostie. Ik weet het niet precies meer. Het viel niet mee die avond. Hoe het dan ook weer precies is gegaan maakt ook niet uit. Het resultaat loog er niet om. Het waren van die banken waar aan de rug het knielbankje vast vast zat. En bij de pad zit dan zo’n ijzeren strip die bank met knielbankje verbindt.

En terwijl ik het middenpad op wil lopen, til ik kennelijk mijn voet niet goed op. En blijf ik waarschijnlijk hangen onder dat ijzer als ik een stap naar voren doe. Ik lanceer me zelf en kan me niet opvangen omdat ik over rechts val. Het ging hard, ik moet heel even ‘out’ zijn geweest. Er is paniek en bloed. Net boven mijn rechter slaap. Gelukkig is er onder de kerkgangers ook een EHBO’er, die te hulp snelt. Ze stelt wat vragen en ik geef samenhangende antwoorden. De kerkvloer is een beetje rood maar ik heb het idee dat het met mij wel gaat en die indruk heeft de vrouw van de EHBO ook. Maar toch beter even naar de huisartsenpost.

Zo gaat het gezelschap dus na de nachtmis niet richting worstenbroodjes maar richting het ziekenhuis, waar de nachtpost van de huisarts is. Daar blijken twee hechtingen noodzakelijk te zijn. Daarna zijn we door onze vrienden naar huis gebracht, de worstenbroodjes hebben we maar laten zitten.

Dus: fijne feestdagen, maar wees vooral ook voorzichtig!

~~~

Afbeelding van ddzphoto via Pixabay

Normaal meld ik me ergens tussen eind oktober en eind december bij de schoonheidskliniek voor een flinke portie botox. Eh, zei ik nou schoonheidskliniek? Ik bedoel natuurlijk het revalidatiecentrum. Dit jaar zit het er niet in. Het zal begin volgend jaar worden. Dat heeft te maken met het uitgebreid looponderzoek dat ik heb gehad naar aanleiding van een flinke snoekduik. Nu moet de uitslag van het onderzoek nog worden besproken.

Een maand geleden kreeg ik een oproep en dat werd een telefonisch contact. Toen de revalidatiearts belde, bleek er een misverstand te zijn en was het rapport over het onderzoek nog niet binnen. Dus een nieuwe afspraak afwachten. Die kwam ook, maar de oproep kwam de avond voor het gesprek binnen met de post en ik kon geen vrij meer krijgen, laat staan vervoer regelen. En daarom staat het gesprek nu voor 19 januari 2020 gepland, de laatste dag van de nieuwe lockdown. Medische afspraken mochten doorgaan, meen ik begrepen te hebben, dus ik wacht het even af en probeer extra goed op te letten met wandelen zodat de kans op valpartijen kleiner is. Dat gebeurt, afkloppen, toch gemiddeld maar 1 keer per jaar.

Even geduld

Wat ik wel een klein beetje vervelend vind is dat ik nu later ben met de botox voor mijn arm. Toen duidelijk werd dat botox in mijn rechterbeen een optie was, kreeg ik het verzoek even te wachten met botox in mijn arm omdat been en arm dan in een keer kon gebeuren. Alleen als het echt niet meer te houden was, mocht het eerder. Dat is nu niet het geval maar ik merk nu toch wel dat het kouder wordt en dat de vorige injecties uitgewerkt zijn. Er zit behoorlijk wat spanning op mijn arm. Dat ziet er overigens erger uit dan het aanvoelt. Het is trouwens een oude foto. Nu moet ik eraan denken wat vaker rek- en strekoefeningen te doen. De eerste afspraak was aan het begin van de herfst en toen had ik nooit gedacht dat het zo lang zou gaan duren.

Het moet maar even zo, en nu met de lockdown neem ik natuurlijk helemaal geen risico. De schoonheidskliniek Het revalidatiecentrum wacht wel.

Toen ik vijf weken geleden onderweg naar mijn werk viel omdat ik met mijn rechtervoet bleef hangen aan een straatsteen bij het station, belde ik bij thuiskomst meteen met het revalidatiecentrum. Eerst dacht ik nog het weekend af te wachten – het was vrijdagmiddag maar het kon nog net dus ik besloot toch maar te bellen.

Ik was namelijk lelijk gevallen: schaafwonden aan mijn ellebogen en gezicht en – dat zou blijken – een aantal dagen last van mijn ribben. En een paar maanden daarvoor was ik ook gevallen. Toen weliswaar een stuk minder pijnlijk omdat dat in het bos was en zand gelukkig minder hard aanvoelt dan stenen. Twee keer kort achter elkaar gevallen terwijl het ritme eigenlijk was dat ik het gemiddeld één keer per jaar doe.

Dat heeft te maken met mijn handicap. Een gedeeltelijke halfzijdige verlamming rechts. Ik heb vooral last van mijn rechterarm maar mijn rechterbeen is ook niet helemaal goed en ik draag dan ook orthopedische schoenen, hoewel ik thuis voldoende heb aan pantoffels of slippers.

Toen ik in 2010 was afgestudeerd leek het mij nuttig om weer eens een afspraak te maken met mijn revalidatiearts. Ze liet me wat lopen en bekeek mijn arm. Voor de laatste zou botox goed kunnen helpen. Voor mijn lopen zou een beugel/veer kunnen helpen. Die botox voor mijn rechteram ben ik snel gaan gebruiken maar die beugel zag ik toen niet zo zitten. Ik liep een stuk minder, viel ook een stuk minder dan nu en had ook niet het idee dat ik moeilijk liep.

Maar ik moest na die val aan dat gesprek denken. Inmiddels heb ik een nieuwe revalidatiearts. Ik kon snel terecht. En zij dacht inderdaad aan beugel/veer in de schoen en aan botox. Maar ze wilde eerst een uitgebreid looponderzoek.

Dat uitgebreide looponderzoek was vandaag

Het bestond uit twee delen. Het begon met een korte vragenlijst over wat mijn klachten waren en hoeveel ik liep. Vervolgens mocht ik op een behandeltafel plaatsnemen terwijl een fysiotherapeut allerlei oefeningen met mijn linker- en rechterbeen, en dito voor de voet. Links natuurlijk ter controle. Een greep uit de oefeningen: ik moest kracht zetten met benen en voeten, of juist ontspannen. Handen wegduwen. Benen ontspannen opzij open laten vallen in o-vorm. Of ik met de ogen dicht kon voelen of mijn grote teen naar achteren of naar voren werd geduwd. De fysiotherapeut bestuurde mijn schoenen en steunzolen. En al tijd werden de bevindingen genoteerd door een revalidatiearts. Al met duurde dat bijna een uur.

Videoregistratie

Het tweede deel – zeg maar een klein half uur – bestond uit een videoregistratie van hoe ik loop. Ik krijg zes kleine kastjes op mijn rechterbeen en voelde me bijna een heuse wielrenner want er werd wat beenhaar weggeschoren om die kastjes (10 tot 15 vierkante centimeter en een paar centimeter hoog, al is schatten nooit mijn sterkste punt geweest) aan mijn rechterbeen te laten plakken. Ik moet verschillende keer op en neer lopen van de ene streep of pion naar de andere. Zonder schoenen en met schoenen. De kastjes dienden om spieractiviteit te meten en al die tijd liep de fysiotherapeut mee met rijdende camera die aan de muur was gemonteerd.

Na afloop zeiden ze dat ze het rapport gingen uitwerken, de opnames bestuderen en met mijn revalidatiearts gingen bespreken. Daar zou ik dan over een paar weken vanzelf iets over horen. Ze lieten zich niet uit de tent lokken over wat die mogelijke uitslag zou zijn dus ik zal geduldig af moeten wachten en op blijven letten waar en hoe ik loop.

Wordt vervolgd.

Mijn lichamelijke handicap zorgt ervoor dat ik niet zo netjes loop. Ik til mijn rechtervoet eigenlijk niet voldoende op en daardoor struikel ik regelmatig bijna. En gemiddeld één keer per jaar struikel ik echt. Dat komt enerzijds dus doordat ik mijn rechtervoet niet hoog genoeg optil en anderzijds doordat ik op mijn tenen loop. Dat klopt niet. Ik loop niet op mijn tenen maar als ik met rechts een stap zet, gaan mijn tenen omlaag. Mijn rechtervoet hangt na het optillen dus altijd schuin in de lucht, met de tenen richting de grond. Wat weer onhandig als je in een bos loopt want dan heb je altijd kans dat je een boomwortel tegenkomt waar je tenen dan lekker achter kunnen blijven haken. En als je dan pech hebt, ga je zandhappen en dat is precies wat me aan het begin van de zomer een keer overkwam.

Een ander probleem is dat ik moeite heb met afrollen. Ik klos met mijn rechtervoet. Die komt soms komt nogal hard neer. Nu loop ik wel regelmatig in een bos maar op stoepen kan het soms best vervelend zijn. Het zorgt ervoor dat mijn rechterknie extra zwaar belast wordt want die moet in zo’n geval de klap opvangen. Daar heb ik gelukkig nog geen last van maar dat wil ik wel zo houden en daarom let ik al een hele tijd op hoe ik mijn rechtervoet neerzet en ik heb het idee dat het effect heeft.

Wat is dat effect dan?

Ik loop soepeler, afrollen lukt steeds beter en ik land minder hard bij het neerzetten van mijn rechterbeen. En sinds een week heb ik dus flink sterkere hoorapparaten op proef en hoor ik alles iets luider. Gelukkig niet onaangenaam luider, maar wel luider dus. Maak ik dan een een misstap – klossen met mijn rechtervoet – dan hoor ik dat ook harder dan met mijn oude toestellen.

En dat weet ik weer om te zetten in extra motivatie om nog beter te letten op het neerzetten van mijn rechtervoet. Tot nu toe lukt dat naar tevredenheid want ik heb het idee dat minder vaak te hard neerkom op mijn rechtervoet. Zo zie je maar dat nieuwe hoorapparaten meer gevolgen hebben dan je in eerste instantie misschien zou denken. Ik had tenminste nog stilgestaan bij dit positieve effect.

Nieuwe schoenen

En misschien ga ik nog wel beter lopen. Want ik blijf er uiteraard op letten en dat zal hopelijk steeds meer effect sorteren, zeker als het een gewoonte wordt. Maar mijn orthopedische schoenen waren aan vervanging toe en ik was vanmorgen bij mijn schoenmaker en legde het probleem voor. Hij gaf aan dat hij voor iets meer demping in de schoenzolen kon zorgen. En de hakken aan de achterkant wat ronder maken zodat je bij het neerzetten makkelijker afrolt. Ik ben benieuwd: nog acht weken geduld.

Gisteren 11,5 kilometer gewandeld, hoewel mijn stappenteller drie kilometer meer aangaf dan de informatieborden bij de Schadijkse bossen. Dat komt wel vaker voor: mijn stappenteller denkt vaker dat ik meer gewandeld heb dan volgens de routebeschrijving het geval is.

Misschien heeft het ermee te maken dat ik moeite heb de ene voet voor de andere te zetten. Nou is dat dat wel de meest basale definitie die je kunt geven van wandelen of lopen: de ene voet voor de andere zetten. Wat ik bedoel is dat bij lopen de linkervoet voorbij de rechtervoet wordt gezet en daarna de rechter voorbij de linker. Voor mij is dat iets gecompliceerder. Vanwege mijn handicap komt mijn rechtervoet bij het neerzetten meestal slechts op gelijke hoogte met de linker. Mijn stappen zijn daardoor waarschijnlijk kleiner dan de instelling van de stappenteller. Zeg dat ik links, rechts één meter twintig vooruit zou moeten volgens de stappenteller. Maar doordat ik mijn rechtervoet niet voorbij de linker zet, kom ik maar tot één meter afstand. Willekeurige cijfers maar het idee is hopelijk duidelijk: ik leg met mijn stappen in werkelijkheid minder afstand af dan de stappenteller ‘denkt’ en daardoor zijn mijn wandelingen vaak langer dan ze op papier zouden moeten zijn.

Het maakt me verder niet uit; ik geniet van het wandelen; de omgeving, de natuur en ik zou bij wijze van spreke elke dag wel een wandeling van 11,5 kilometer willen maken. Dat is wat overdreven maar op zaterdag: heerlijk en als dagelijks rondje een uur door het bos of door het dorp. Goed te doen en ook genieten.

En dan te bedenken dat ik vroeger – op de Mytylschool – moeite had met lopen. Achteraf denk ik dat dat kwam doordat ik orthopedische schoenen had en heb en het ongeveer twee tot drie maanden duurt voor die af zijn. Als je dan in de groei bent, loop je door die vertraging regelmatig op schoenen die je eigenlijk al niet meer goed passen. Later gingen de onstuimige groeistuipen eruit en begon ik makkelijker en meer te lopen.

Lopen ging me makkelijk af, maar het werd pas vijf jaar geleden een echt dagelijkse gewoonte. Nooit spijt van gehad. Met mijn orthopedische schoenen loop ik dus heel wat af. Maar alleen lopen: voor hardlopen zijn het iets te lompe kistjes. Maar ik heb ook geen behoefte aan hardlopen trouwens. Ik struikel nogal makkelijk. Gelukkig blijft het op gemiddeld één keer per jaar na bij bijna struikelen. Maar zou ik harder lopen dan is het risico op vallen natuurlijk iets groter, net als de kans op harder vallen.

Nee, laat mij maar lekker wandelen.